Ustawodawca niemiecki wychodzi z założenia, że zasadniczo umowy o pracę powinny być zawierane na czas nieokreślony. Umowy zawarte na czas określony wywierają na pracownikach zbyt wysoką presję związaną z możliwością nieprzedłużenia takiej umowy i powinny dlatego znajdywać zastosowanie jedynie w wyjątkowych sytuacjach. 

Zgodnie z § 14 Teilzeit- und Befristungsgesetz (Ustawa o pracy w częściowym wymiarze godzin i na czas określony) czasowe ograniczenie umowy o pracę bez szczególnego powodu jest możliwe jedynie przez okres nie dłuższy niż dwa lata. Każde dalej idące czasowe ograniczenie umowy o pracę wymaga szczególnego uzasadnienia. Takim uzasadnieniem może być przykładowo ograniczone zapotrzebowanie zakładu na daną pracę, przejściowe zastępstwo dla innego pracownika lub praca związana z wykonaniem z góry wyznaczonego i ograniczonego zadania.

W przypadku niezgodnego z prawem czasowego ograniczenia umowy o pracę pracownikowi przysługuje prawo do przekształcenia dotychczasowej umowy w umowę na czas nieokreślony (§ 16 Teilzeit- und Befristungsgesetz). Pracownik musi w takim przypadku wytoczyć powództwo przed sądem pracy w terminie do trzech tygodni od daty zakończenia stosunku pracy (§ 17 Teilzeit- und Befristungsgesetz).

Podstawa prawna: Teilzeit- und Befristungsgesetz